Leczenie grzybów hubkowych i ich opis (zdjęcie +29)

Jeden z najbardziej tajemniczych i mało zbadanych grzybów rosyjskich lasów uważany jest za grzyba grzybowego. Główną cechą tego gatunku jest jego wzrost na drzewach i nietypowy kształt części owocowej. Eksperci zalecają dokładne zbadanie wyglądu i właściwości grzyba przed umieszczeniem go w koszu, ponieważ niektóre odmiany grzyba są trujące. Mimo to jest często stosowany w tradycyjnej medycynie i kuchni. Dziś pojęcie „grzyba hubkowego” uważa się za związane z morfologią, a nie taksonomią.

Charakterystyczne cechy grzyba

Za główną cechę uważa się wzrost nie w podłożu, ale na drzewach liściastych, bliżej korzenia. Często można je również zobaczyć na pniakach. Gatunek obejmuje nie tylko jadalne, ale także trujące owoce, które należy wyróżnić. Gatunki jadalne rosną głównie w lasach mieszanych.

Pomimo faktu, że grzyb Tinder jest klasyfikowany jako gatunek pasożytniczy, wielu przedstawicieli ma użyteczne i lecznicze właściwości, dlatego są szeroko rozpowszechnione w medycynie ludowej. Zdjęcie i szczegółowy opis pomogą zrozumieć różnorodność i główne cechy najczęstszych typów.

Wygląd, struktura i zdjęcie

Grzyb należy do saprofitów. Jak wszystkie grzyby kapuściane składa się z grzybni i owocnika. Łatwo jest go odróżnić od innych gatunków, ponieważ część owocowa wygląda osobliwie:

1. Zasadniczo ma kształt kopyta o strukturze drzewnej.
2. Szerokość czapki wynosi od 5 do 40 cm, a jej grubość wynosi 10-20 cm.
3. Ciało jest przymocowane do pnia drzewa boczną częścią.
4. Powierzchnia czapki jest gładka w dotyku, w niektórych podgatunkach jest pokryta skórką, kolor każdej odmiany jest inny. Krawędzie kapelusza są puszyste.

   

   

   

5. Miąższ ma brudnożółty kolor, jednolity w konsystencji, daje przyjemny owocowy aromat.
6. Dolna powierzchnia części owocowej jest hymenoforowa, płaska, biała lub szara.
7. Część rurową reprezentują rurki warstwowe, których liczba rośnie z każdym rokiem.
8. Każda nowa warstwa ma pory o średnicy około 5 mm, pierwotnie białe. Z wiekiem pory ciemnieją.

Dystrybucja

Główne cechy morfologiczne to kolor czapki i zapięcie do drzewa. Rury są szeroko rozpowszechnione w strefie umiarkowanej Rosji - w lasach, pasach leśnych, ogrodach, szczególnie w europejskiej części kraju, na Syberii i na Dalekim Wschodzie, a także w prawie wszystkich zakątkach świata - w Europie, Azji, Afryce Północnej i Ameryce Północnej.

Wartość odżywcza

Gatunki jadalne obejmują wątrobę, łuszczące się, a siarkowo-żółty jest warunkowo jadalny.

Grzyb jest spożywany w młodym wieku, ponieważ w miarę dojrzewania staje się twardy i traci smak. Owoce mogą być używane do gotowania zup, smażenia, jako przyprawa, a także do celów leczniczych.

Rodzaje i ich opis ze zdjęciami

Gatunek ma wiele podgatunków, które należy odróżnić, ponieważ niektóre z nich są trujące i mogą być niebezpieczne dla życia ludzkiego.

Obecny

Prawdziwy hubka jest uważany za najczęstszy. Gatunek ten należy do gatunków wieloletnich i można go znaleźć przez cały rok. Montowany jest głównie na drzewach liściastych, takich jak brzoza, buk, olcha.

Można go również znaleźć na pniakach i powalonych drzewach.Najczęściej można go spotkać na półkuli północnej. Ciała owocowe mogą rosnąć pojedynczo lub w grupach. Wszyscy członkowie rodziny Coriolidae są niejadalni, a podgatunek Real nie jest wyjątkiem.

Brzoza

Inne nazwy podgatunków to chaga lub sfazowane. Jest to szeroko rozpowszechniony roczny podgatunek, który rozwija się pod korą drzewa. Kształt porcji owoców tego rodzaju jest płaski, do 40 cm średnicy, kolor narośli może być czarny lub brązowawy z białymi żyłkami (początkowo jest jaśniejszy, ale z czasem ciemnieje).

Zarodniki są eliptyczne, najpierw bezbarwne, a następnie brązowożółte. Grzyb powstaje z twardych narośli. Powierzchnia narośli jest falista, pokryta skórką. W sekcji miąższ od brudnożółtego do brązowego można łatwo oddzielić od warstwy rurowej. Grzyb występuje w lasach brzozowych w Rosji, w Europie, Ameryce i Korei.

Zakorzenia się nie tylko na żywych pniach drzew liściastych, ale także na martwych brzozach. Ten podgatunek wywołuje pojawienie się białej pleśni. Do celów leczniczych stosuje się go w postaci naparów, wywarów jako środka przeciwnowotworowego i przeciwbólowego. Owoce od połowy lata do wczesnej zimy.

Liściaste

Ten podgatunek różni się od innych swoim dużym rozmiarem. Część owocowa może osiągnąć 1 m średnicy, a waga - do 20 kg. Taki grzyb można znaleźć w połowie sierpnia, najczęściej na pniakach lub starych drzewach. Taki przedstawiciel jest dość rzadki. Małe faliste bezkształtne czapki tworzą duże ciało.

Kapelusz jest mięsisty, zwężony u podstawy. Górna część jest brązowa, a dolna powierzchnia jest reprezentowana przez małe rurki. Miąższ jest lekki, o przyjemnym aromacie. Wymiary nóg nie przekraczają 10 cm Ten podgatunek jest jadalny, dlatego często stosuje się go w formie gotowanej i smażonej.

Inną cechą liściastego grzyba hubkowego jest jego zdolność do szybkiego wzrostu. Tak więc kapelusz osiąga masę 10-12 kg w ciągu kilku tygodni. Miąższ jest zawsze miękki i świeży. Wszystkie części są jadalne po dokładnej obróbce cieplnej.

Siarka żółta

Główną cechą tego warunkowo jadalnego gatunku jest brudna żółta łuskowata powierzchnia nasadki. Grzyb osiąga szerokość około 30-35 cm. Ciała owocowe są mięsiste, konsekwentnie soczyste i kruche, ale kruche.

Duże pory można łatwo zobaczyć na dolnej powierzchni. Część rurowa jest utworzona przez małe pory. Miąższ jest biały, soczysty, z kwaśnym aromatem. Taki podgatunek rośnie na pniakach lub drzewach iglastych, a szczytową wydajność obserwuje się wiosną.

Możesz być zainteresowany:

Trujące grzyby z obwodu leningradzkiego - nazwy i opisNajwiększy grzyb - na świecie, na ziemi, w Europie i RosjiMarynata grzybowa - jak zrobić marynatę do marynowania na zimę?

Zima

Grzyb ma mały kapelusz, do 10 cm, żółtawy kolor, powierzchnię czapki młodych organizmów można pokryć krótkimi kosmkami. Noga ma nie więcej niż 1 cm wysokości, część rurowa jest biała, w suchych grzybach zmienia kolor na brązowy.

Miąższ jest biały. Podgatunek należy do saprotrofów i rośnie na pniakach i drzewach liściastych. Zbierają go jesienią i tylko młode, długo gotowane czapki są uważane za jadalne.

Łuskowaty

Kapelusz podgatunku osiąga 50 cm średnicy, kremowy kolor, pokryty jasnobrązowymi łuskami. Noga do 4 cm wysokości, ciemnobrązowe, jasne rurki. Miąższ ma mleczny kolor z przyjemnym aromatem i smakiem. Rośnie głównie na drzewach owocowych i liściastych od wczesnego lata do września.

Podgatunek jest nazywany pasożytami, ponieważ wywołuje pojawienie się żółto-białej zgnilizny. Wszystkie części są jadalne, ale tylko młode okazy.

Zasady zbierania, właściwości lecznicze, przeciwwskazania

Eksperci zalecają zbieranie hubek na wiosnę, ponieważ w tym czasie gromadzą przydatne substancje.Nie zaleca się zbierania starych grzybów, ponieważ mogą one zawierać szkodliwe substancje nagromadzone w środowisku.

Grzyb należy wyciąć z drzewa tak wysoko, jak to możliwe. Nie zaleca się ścinania suchych drzew lub pniaków. Oddziel ostrym nożem lub siekierą. Doświadczeni zbieracze grzybów zalecają pójście na spotkanie na słabnącym księżycu zgodnie z kalendarzem księżycowym.

Gatunek brzozy ma największą liczbę użytecznych właściwości, dlatego jest wykorzystywany do celów leczniczych. Istnieją jednak przeciwwskazania do stosowania takich leków.

Leki są przygotowywane wyłącznie z proszku. Preparaty lepiszcza stosuje się w leczeniu zatrucia, które wiąże się z wysoką zawartością kwasu agarowego. Ponadto korzystne substancje przyczyniają się do produkcji enzymów wątrobowych rozkładających aminokwasy. Nalewki są również stosowane w poważniejszych chorobach, takich jak gruźlica lub onkologia.

W przypadkach leczenia leki przyjmuje się przez kilka miesięcy, z powtarzaniem leczenia 2-3 razy w roku. Nie zaleca się leczenia preparatami opartymi na polipyporze u kobiet w ciąży i karmiących piersią, dzieci, które nie ukończyły 5-6 lat, a także w przypadku jakichkolwiek chorób alergicznych.

W celu przygotowania leków chaga zbierana jest przez cały rok, ale tylko z żywych i zdrowych drzew. Z zebranych dodatków przygotuj nalewki. Do ich przygotowania użyj wódki, wrzącej wody lub po prostu ciepłej wody. Takie nalewki są przechowywane w zimnych miejscach, a preparaty są przygotowywane tylko z proszków.

Przepisy i funkcje gotowania

Z wielką starannością można zjeść bardzo niewiele rodzajów grzybów hubkowych. Po dokładnej obróbce cieplnej wszystkie części łuskowatych, liściastych, siarkowo-żółtych i zimowych czapek są jadalne. Przed gotowaniem wszystkie zebrane grzyby muszą zostać poddane obróbce cieplnej w postaci wrzenia przez 40-50 minut.

Najpopularniejszym przepisem jest przygotowanie grzyba płonącego z cebulą. Aby to zrobić, ciała owoców są oczyszczane ze skóry i moczone w wodzie przez kilka godzin, po ugotowaniu drobno posiekane i smażone. Pod koniec pieczeni dodaj cebulę i dusić przez 10-15 minut. Gotowe danie jest posypane ziołami.

Aby przygotować grzyb płonący ze śmietaną, należy przygotować cebulę, śmietanę, olej roślinny, koperek i pieprz. Gotowane grzyby są kruszone i smażone z cebulą, po czym dodaje się śmietanę. Gotowe danie jest posypane koprem.

Zastosowanie nawet młodego grzyba hubkowego może powodować zatrucie, dlatego należy go dozować - niewielką porcję w kilku łyżkach stołowych nie częściej niż raz w tygodniu. Nie zalecane dla dzieci i kobiet w ciąży.

Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania

Najczęstsze pytania dotyczące grzyba hubkowego obejmują pytania dotyczące ich jadalności, zasad przygotowania i leczenia:

Grzyby Tinder są jednym z najczęstszych rodzajów grzybów. Z wielu chorób tradycyjna medycyna zaleca chaga tinder. Jadalne podgatunki są spożywane tylko młode i po starannym przetworzeniu.